School & Me Story : เราเคยคิดที่จะสร้างอะไรให้โรงเรียนบ้าง!!!
การสร้างที่เขียนคงไม่ใช่สิ่งก่อสร้างที่มีขนาดใหญ่ที่เกินความสามารถของเรา แต่เป็นสิ่งที่เราสามารถทำเพื่อโรงเรียนได้บ้าง คนอื่นอาจจะมองแค่ว่าเราเป็นครูก็มีหน้าที่สอน สอนไป พัฒนาการสอนไป สอนให้ดีที่สุด แค่นั้นก็เป็นการสร้างที่ดีที่สุดแล้ว ส่วนใหญ่ครูทุกท่านก็คงคิดอย่างนั้น การคิดอย่างนั้นก็ไม่ได้ผิดอะไร เพราะทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเราก็ทำเพื่อเด็กนักเรียนของเรานั้นเอง เป้าหมายการเป็นครูย่อมที่จะอยากให้เด็กนักเรียนของเราประสบความสำเร็จทางการเรียน แต่นอกเหนือจากการพัฒนาการสอนของตัวเองแล้วเราคิดที่จะสร้างอะไรเพื่อนักเรียนของเราให้ประสบความสำเร็จในด้านอื่นบ้างหรือไม่ ...สิ่งที่เราคิดนี่ละคงเป็นจุดเริ่มต้นในสิ่งที่เราคิดจะสร้างอะไรให้โรงเรียนได้บ้าง
สิ่งแรกที่พวกเราครูพลศึกษาได้เริ่มสร้างขึ้นคือการสร้างทีมนักกีฬาขึ้นมา จากโรงเรียนที่ไม่ค่อยได้เล่นกีฬาอะไรกันเลย เด็กส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กอ้วน น้ำหนักมาก ทักษะกีฬาก็ไม่ค่อยมี พวกเราครูพลศึกษาใช้เวลาว่างหลังเลิกเรียน นำนักเรียนที่เขาสนใจอยากจะเล่นกีฬานำมาฝึกซ้อมกีฬากัน โดยใช้เวลาประมาณ ชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมง ในการสอน ฝึกฝน และเล่น กับเด็กนักเรียน โดยในช่วงแรกก็เป็นธรรมดาที่จะไม่มีคนมาเล่นเลย จนเริ่มมี 2 คน 3 คน จนถึงทุกวันนี้เราได้สร้างทีมฟุตซอล และทีมแชร์บอลให้กับโรงเรียนได้แล้ว เรามีนักกีฬาเกือบ 30 คน จากโรงเรียนที่ไม่เคยมีคนเล่นกีฬาตอนเย็น สี่โมงครึ่งก็แทบจะเกือบเป็นป่าช้า แต่ในวันนี้โรงเรียนกลับมีเสียงดังสนุกสนาน จากการฝึกฝนกีฬา จากเกมการเล่่นต่างๆให้เด็กนักเรียนได้เล่นได้ฝึกฝน จากอุปกรณ์กีฬาไม่ค่อยจะมีให้เด็กได้เล่น จนถึงตอนนี้ก็ผู้ใหญใจดีได้หยิบยื่นอุปกรณ์เพื่อให้เด็กนักเรียนได้ฝึกฝน จากที่เลิกเรียนแล้วไม่ค่อยมีใครเข้ามาในโรงเรียนก็มีบุคคลภายนอก เขาอยากมาเล่นร่วมสนุกกับนักเรียนของเรา จากวันนั้นถึงวันนี้ แม้ผมจะไม่สามารถสร้างนักกีฬาให้เขาเป็นนักกีฬาที่ประสบความสำเร็จได้ในตอนนี้แต่ผมก็ได้สร้างให้เขาได้มีความรักในการเล่นกีฬา ให้ความสนุกสนานที่เกิดจากกการเล่นกีฬา มีความผูกพันต่อสิ่งที่เขาได้เล่น และสิ่งเหล่านี้ที่พวกเราได้สร้างไว้ พวกเราก็ได้หวังว่าคงจะทำให้นักเรียนของพวกเราจะประสบความสำเร็จในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน...
จากสิ่งเล็กๆ จากโรงเรียนเล็กๆที่ไม่ได้มีอะไรเลิศเลอเพอร์เฟคอะไร แต่สถานที่เล็กๆแห่งนี้ได้ทำให้ผมได้เรียนรู้กับชีวิตของคนที่ได้เรียกตัวเองว่าคุณครูอย่างเต็มเปี่ยม สถานที่แห่งนี้ได้ปรับเปลี่ยนความคิดของผมไปอย่างสิ้นเชิงในคำที่ว่า โรงเรียนใหญ่ต้องดีเสมอไป โรงเรียนเล็กๆแห่งนี้ละทำให้ผมได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย โดยที่ถ้าไปโรงเรียนใหญ่ๆก็อาจจะไม่ได้ทำแบบนี้ ไม่มีโอกาสแบบนี้ก็เป็นได้ โรงเรียนเล็กนี่เองที่ทำให้ได้เรียนรู้กับคำว่าสร้างและพัฒนาได้อย่างเต็มที่และอิสระ.......
สิ่งแรกที่พวกเราครูพลศึกษาได้เริ่มสร้างขึ้นคือการสร้างทีมนักกีฬาขึ้นมา จากโรงเรียนที่ไม่ค่อยได้เล่นกีฬาอะไรกันเลย เด็กส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กอ้วน น้ำหนักมาก ทักษะกีฬาก็ไม่ค่อยมี พวกเราครูพลศึกษาใช้เวลาว่างหลังเลิกเรียน นำนักเรียนที่เขาสนใจอยากจะเล่นกีฬานำมาฝึกซ้อมกีฬากัน โดยใช้เวลาประมาณ ชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมง ในการสอน ฝึกฝน และเล่น กับเด็กนักเรียน โดยในช่วงแรกก็เป็นธรรมดาที่จะไม่มีคนมาเล่นเลย จนเริ่มมี 2 คน 3 คน จนถึงทุกวันนี้เราได้สร้างทีมฟุตซอล และทีมแชร์บอลให้กับโรงเรียนได้แล้ว เรามีนักกีฬาเกือบ 30 คน จากโรงเรียนที่ไม่เคยมีคนเล่นกีฬาตอนเย็น สี่โมงครึ่งก็แทบจะเกือบเป็นป่าช้า แต่ในวันนี้โรงเรียนกลับมีเสียงดังสนุกสนาน จากการฝึกฝนกีฬา จากเกมการเล่่นต่างๆให้เด็กนักเรียนได้เล่นได้ฝึกฝน จากอุปกรณ์กีฬาไม่ค่อยจะมีให้เด็กได้เล่น จนถึงตอนนี้ก็ผู้ใหญใจดีได้หยิบยื่นอุปกรณ์เพื่อให้เด็กนักเรียนได้ฝึกฝน จากที่เลิกเรียนแล้วไม่ค่อยมีใครเข้ามาในโรงเรียนก็มีบุคคลภายนอก เขาอยากมาเล่นร่วมสนุกกับนักเรียนของเรา จากวันนั้นถึงวันนี้ แม้ผมจะไม่สามารถสร้างนักกีฬาให้เขาเป็นนักกีฬาที่ประสบความสำเร็จได้ในตอนนี้แต่ผมก็ได้สร้างให้เขาได้มีความรักในการเล่นกีฬา ให้ความสนุกสนานที่เกิดจากกการเล่นกีฬา มีความผูกพันต่อสิ่งที่เขาได้เล่น และสิ่งเหล่านี้ที่พวกเราได้สร้างไว้ พวกเราก็ได้หวังว่าคงจะทำให้นักเรียนของพวกเราจะประสบความสำเร็จในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน...
สิ่งที่พวกเราชาวพลศึกษาได้สร้างแม้คนอื่นจะบอกว่ามันเล็กน้อย ไม่เห็นจะแปลกใหม่อะไรเลย ผมก็อยากจะบอกว่าคุณอาจไม่รุ้หรอกว่ามันมีความสุขมากขนาดไหนที่ได้ทำและสนุกไปกับสิ่งที่ได้ทำ ได้เห็นรอยยิ้ม ได้สุขได้ทุกข์ไปพร้อมๆกับนักเรียนของเรา ได้เห็นความรักที่มีต่อกีฬาของพวกนักเรียน ครูพลศึกษาอย่างพวกเราคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ......แล้วคุณหล่ะลองหันไปมองข้างหลังแล้วคิดที่จะสร้างอะไรให้โรงเรียนคุณแล้วหรือยัง....................^^
"คุณเคยเห็นเด็กคุณร้องไห้จากใจของเขาแล้วหรือยัง ถ้ายังผมจะเล่าให้ฟังต่อในครั้งต่อไปนะครับ"
